Jardin d’émail door Jean Dubuffet

Ik heb mooie herinneringen aan dit werk. Als kind was dit voor mij het perfecte kunstwerk. We gingen wel eens naar het Kroller-Muller en dan was ik blij dat ik hier weer op mocht. Geen saaie schilderijen in een witte ruimte, maar rennen door een tuin vol rare dingen. Via het krappe, tochtige trappenhuisje klom ik dan naar boven, klapte de deur open en daar stond ik dan. Een gigantisch plein waar ik overheen mocht lopen. Eindelijk eens een kunstwerk waar ik op mocht spelen.

Er zitten hobbels aan het oppervlak en zwarte strepen liggen rommelig over de witte vlakte. Niet op een chaotische manier, maar gelukkig ook niet netjes. Je kunt op de lijntjes lopen of juist op de witte vlakken. Ook kun je over het randje kijken naar mensen die op zoek zijn naar de ingang.

Vroeger dacht ik dat het van papier maché was gemaakt, misschien wel bedoeld als grapje. Nu snap ik dat het een levensgroot kunstwerk is en niet een gigantische surprise. En dat iemand daar hard en lang aan heeft gewerkt, wel jarenlang.