Portret van een man van Vincent van Gogh
Ook ik moet wat kwijt over van Gogh. Hij is oeverloos besproken door vriend, vijand en Krabbé. En nu ga ik er ook weer iets over schrijven.
Graag wil ik kwijt dat ik 20 jaar geleden zijn werk niet mooi vond. Mijn vader vroeg mij eens: ‘wat vind je van van Gogh?’. En ik durfde te zeggen dat ik niets heb met zijn zonnebloemen en penstreken.
Maar mijn hemel, wat vind ik het nu mooi. Vooral zijn portretten, met de volle kwast gemaakt, raken mij. Soms wat kinderlijk geschilderd en misschien ook wat grof. Niemand is perfect.
Boven alles zie ik het werk van een kunstenaar die bezeten is van de kunst. Het straalt zelfvertrouwen uit, terwijl je weet dat zijn leven een grote ontbering was. Hij leefde in een wereld van uitersten. Dankzij de steun van zijn broer kon hij toch blijven schilderen, van de ene krankzinnige bui naar de andere. De kunstenaar en zijn vangnet.
Oranje vult hij aan met blauw. En paars met geel. En daarom denk ik, hoop ik, dat hij plezier had in het maken van kunst want dit zijn vrolijke kleuren. Na het lezen van zijn biografie wens ik hem dat met heel mijn hart toe.
