Pieta van Ossip Zadkine
Ik ga een wandeling maken in Les Arques en pak nog even het dorpsmuseum mee. Heus wel dat ik dat ik weet dat Zadkine hier zijn zomerverblijf had toen hij op de vlucht was voor de Duitsers. Maar ik wist niet dat zijn beelden trefzeker zijn en mij blij maken omdat ze zo prachtig zijn gemaakt.
Dus als ik de deur van het kerkje in Les Arques open doe ben ik verbaasd over wat ik zie. Ik verwacht kunst vol vroomheid en soberheid. Dat is wat een kerk bij mij oproept. En ik verwacht geen rauwe kunst die uit het leven gegrepen is.
Een rouwende pieta, scharminkel dat ze is. Zeer ambachtelijk gemaakt en afgebeeld op een manier die eerder afstoot dan aantrekt. Ik zie een moeder die weent, niet huilt, om haar verloren zoon.
Met vaste hand gutst hij door het hout. Ossip was tenger en had toch de kracht om om de guts in het hout te duwen van dit loeigrote figuur.
