Nicolas de Stael
De zomer is bijna voorbij. De zomer waarin ik Tate Modern bezocht, ook al was het maar 45 minuten. Te kort voor zo’n prachtig museum.
Daarom geen uitweiding over Tate, liever schrijf ik over dit werk van de Stael, een van oorsprong Russische kunstenaar waar ik tot voor kort nog nooit van had gehoord. Hoe kan dat toch?
Gelukkig heb ik hem leren kennen via een kunstliefhebber die dagelijks vele tweets met foto’s van de meest prachtige kunstwerken uitdoet. De Stael trekt dan vaak mijn aandacht door zijn geometrische vormen en primaire kleuren. En de dikke verf die hij gebruikt, alsof met een plamuurverf op het doek gedrukt. Zijn werken zijn daarom vrolijk en goed voor het gemoed.
Op het eerste gezicht lijkt het nog even of hij simpele vormen bij elkaar plaatst en de vlakken vervolgens lukraak met grote (wit)velden aan elkaar verbindt. Als je goed kijkt zie je elke keer toch weer wat het voor moet stellen. Wat stelt dit werk dan voor? Het kan niet anders: kleurige stoeltjes op een strandje in Noord-Frankrijk. Ik zou er graag naar toe willen lopen om te kijken of ze lekker zitten.
