Train station van Saul Steinberg
Ik ben ook gek op grafisch werk. Dat gaat kennelijk bij vlagen, want op dit moment kijk ik er wat minder graag naar. Het is me nu te stilistisch en ik mis het gevoel.
Maar het kan ook de andere kant op, want er was een tijd dat ik expressieve kunst veel te grof vond. Lomp en potsierlijk. Het kan dus verkeren in mijn gevoelswereld omtrent kunst.
Saul Steinberg heeft veel cartoons gemaakt voor de New Yorker. Mijn vader was op dit tijdschrift geabonneerd en bewaarde alle covers. Bijna stuk voor stuk zijn ze de moeite waard. Met name de cartoons kijken lekker weg en hebben vaak een boodschap in zich. Wat ik vooral knap vind is hoe deze tekenaars kort en bondig een beeld op papier kunnen zetten. Steinberg gebruikt een afbeelding van een prop papier als onderdeel van een landschapje met treinen en huisjes. Alsof het niets is lijkt dit beeld uit zijn vingers te komen, trefzeker. De combinatie van vormen zijn in balans en de compositie is goed op elkaar afgestemd. Niets meer op aan te merken.
Daarentegen lijkt een werk van bijvoorbeeld van Gogh meer uit zijn tenen en uit zijn hart te komen. Terwijl dat bij Steinberg natuurlijk ook het geval kan zijn.
Eigenlijk vind ik dat ik niet mag zeggen dat een autonoom werk meer kunstzinnig is dan een grafisch werk. Toch voelt een schilderij met dikke verfklodders voor mij meer kunst dan een grafische tekening met geometrische lijnen. Gelukkig kan het tij keren en vind ik er over twee jaar misschien weer iets anders van.
